Tarasy, albo tytuł zastępczy, czyli wypiliśmy drinka i nie chce nam się wymyślać

Znów musieliśmy się zerwać wcześnie, bowiem plan zwiedzania mieliśmy napięty. Przyjechaliśmy wszak do Yuangyang, by podziwiać tarasy ryżowe oraz wioski lokalnej mniejszości Hani rozsiane po okolicznych górach (znów jazda po serpentynach). Niby to samo co w Sapie a - jak się okazało - zupełnie co innego. Mniejszości etniczne, wyróżniające się bogatymi strojami, widać wszędzie w miasteczku i okolicznych miejscowościach. Jednak funkcjonują normalnie, tak samo jak pozostali mieszkańcy z większości (Han): handlują, prowadzą biznesy, pracują na polach. Nie ma tu ulicznego handlu rękodziełem, nie ma żebrzących dzieci (a widzieliśmy takie po zmroku na ulicach Sapy).* Miejscowi przyglądali nam się z takim samym zaciekawieniem, jak my im - jeden nawet uznał mnie za atrakcję turystyczną i koniecznie chciał mi zrobić zdjęcie komórką. Role się odwróciły :).

Nie wiem tylko, jak długo taki stan potrwa. Przy kolejnych miejscówkach "do zobaczenia" (punkty widokowe, wejście do wioski Hani; bilety wstępu 30-60 RMB), widzieliśmy szeroko zakrojone prace rozbudowujące miejscową bazę turystyczną. A rozbudowa ma typowy chiński rozmach: ogromne parkingi, zamiast punktu widokowego, olbrzymie platformy, zresztą zmyślnie naśladujące kształtem tarasy ryżowe, budowa na zboczu jakiegoś sporego obiektu, być może nowego hotelu...

Same widoki naprawdę zapierają dech w piersiach, co - mam nadzieję - choć trochę oddadzą zdjęcia.

Ann

*nie twierdzę, że w ogóle nie ma tu dyskryminacji mniejszości, ale nie jest ona widoczna dla turysty.

P.S. Cenzura nadal działa, dorzucamy notki emailem, ułożenia ani podpisów nie będzie do odwołania. Wszystkie fotki z Yuanyang