Jeszcze kilka historii

Kilka dni temu okazało się, że nawet 47 piętro (co również jest wartością nieco zawyżoną - po pierwsze chińska numeracja nie zawiera parteru, a po drugie ostatnio w windzie zorientowałem się, że nie ma piętra 34)* nie chroni przed dziką naturą. Leżałem sobie spokojnie na łóżku, kiedy dziwaczne odgłosy oraz nagle zasłonięte światło lampy uświadomiły mi, że coś jest bardzo nie w porządku. W Azji miałem już do czynienia ze stworzeniami, o których wolałbym nie pamiętać (patrz archiwum sprzed dwóch lat), więc wpadłem w zrozumiałą nerwowość. Dopiero po kilkudziesięciu sekundach - a każda z nich była jak godzina - zorientowałem się, że mój, zdawało by się, bezpiecznie wyniosły pokój ma w sobie chińskiego ptaka. Kiedy ów przysiadł na okapie kuchenki, okazało się, że jest jedynie niewiele większy od wróbla, ale w pierwszej chwili trudno było stwierdzić, który z nas był bardziej przestraszony. Na szczęście pozostawiony samemu sobie, a następnie w odpowiednim momencie odseparowany od reszty pomieszczenia szybko zasuniętą kotarą, ptak odnalazł drogę do wyjścia, w sensie - za okno. Od tego czasu rzeczone okno nie jest już otwierane na oścież.

Życie towarzyskie w mojej szkole uległo intensyfikacji, w ciągu ostatniego tygodnia nie tylko miętosiłem azjatyckie pierożki z okazji urodzin japońskiej studentki, ale i - znowóż w towarzystwie japońskich housewives - odwiedziłem dość kiczowaty tianjiński ogrod botaniczny (poniższe zdjęcia z opisami były już publikowane na g+, ale trudno, powtórzą się). Elementy botaniczne były, jak to roślinki, bardzo sympatyczne, natomiast towarzyszył im niepodrabialny chiński kicz; oprócz plastikowych dinozaurów można było np. natknąć się na pseudo-edukacyjną "podziemną ścieżkę" (rolę podziemnej jaskini brawurowo odegrała cementowa konstrukcja), gdzie w słabo oświetlonych gablotach umieszczono martwe, wypchane zwierzątka. Żeby jeszcze prezentowały one poziom taksydermii znanych z internetu wyrobów Chucka Testy, albo przynajmniej mauzoleum Lenina...! Niestety, widać było wyraźnie, że są martwe, niezadowolone i brzydkie jak nieszczęście. Dokumentacji zdjęciowej nie będzie, bo w cementowej jaskini było ciemno jak w jaskini - to jedno przynajmniej wyszło projektantom.

Paweł ugniata azjatyckiego pierożka

Creepy white guy photobombs birthday party, olej sezamowy na płótnie, 2012

Dzisiaj natomiast, po obowiązkowej kawie w Starbucks (czytaliście, że 3-4 filiżanki espresso dziennie dramatycznie zmniejszają ryzyko zgonu?) i nauce znaków, ruszyłem na tzw. 古文化街, czyli w wolnym tłumaczeniu Ul. Starokulturalną. Bad news, Tianjin, twoja restaurowana starówka nie wytrzymuje porównania nie tylko z takimi miejscami, jak Suzhou, Hanzhou czy Lijiang, ale nawet z ocalonymi zabytkami Pekinu. Wbudowanie w obrzeża starego miasta wielkich centrów handlowych to nie jest dobry pomysł, nawet jeśli wymuruje się ściany z szarych cegieł**. Natomiast polecam odbicie nad rzekę, przejście na drugi brzeg i długi, wielokilometrowy spacer wzdłuż brzegu dzielnicą Hedong, w kierunku dworca kolejowego. Trafiłem na kolejne doskonale zachowane fragmenty dawnych zagranicznych koncesji, w tym piękny budynek dawnego konsulatu generalnego Austro-Węgier. Mimo ponad 30-stopniowego upału (znowu!), definitely worth it.

Tianhou gong

Widok na Hedong z okolic 古文化街

Tu nie będzie żartów o "czterech śpiących, trzech walczących" - wszyscy są pełni zdrowego entuzjazmu

Wyjaśniła się też opisywana ostatnio uwaga o mojej "dobrej twarzy" w kontekście nauki angielskiego. Trafił mi się ostatnio artykuł na temat: http://behindthewall.msnbc.msn.com/_news/2012/05/15/11720584-in-china-english-teaching-is-a-whites-only-club który tłumaczy, dlaczego dobra, tj. biała twarz ma większe znaczenie, niż np. nauczycielskie papiery.

PSJ

* prawdopodobnie z przyczyn numerologicznych

** ale mimo wszystko warto zajrzeć do odrestaurowanej taoistycznej świątyni lokalnych, Tianjińskich bóstw, Tianhou gong